Irantzuteka

Korsario beltzaren alaba iruditu zitzaidan dena utzi (lana, etxea, lagunak, familia...) eta itsasontzi batean nabigatzera joanen zela erran zidanean... Irantzu, Korsario beltzaren alaba.
Hala erran zidan Bartzelonan izandako hizketaldi batean, terraza baten lasaitasunean, garagardo baten aparra dastatzen ari ginela. Eta Emilio Salgari bat irudikatu nuen nire lagunminaren begietan edo, hobeto erranda, Sandokan bat. Batek daki.
Kosta egin zitzaidan sinistea, baina handik hilabete batzuetara auzotik agertu zen Irantzu, kutxa bat liburuz beteta zekarrela, niretzat hautatuak, haren liburutegi pertsonaletik. Liburu sorta ederra. Osvaldo Soriano, Roberto Bolaño, Daniel Chavarria, Rolo Díez, Paco Ignacio Taibo II... eta nola ez, Emilio Salgariren Korsario beltza. Niretzat zirela erran zidan. Eta hunkiturik utzi ninduen. Liburu haiek guztiak Irantzuren zati bat zirela ongi bainekien. Herentzian uzten zizkidanak. Ardura handia iruditu zitzaidan, baina onartu nizkion, jakina. Eta niretzat zirela erran arren, txoko berezi bat egin nien etxeko apalategietan, Irantzuteka izendatu nuena. Eta laguna abiatu zen itsasorantz, Boston aldean. Eta irudikatzen dut zapi batekin buruan eta, akaso, partxe batekin begian. Eta harro sentitu nintzen, Korsario beltzaren alabaren laguna nintzelako, lagun mina. Eta nire irlan altxor preziatuenetariko bat gorde niolako. Eta jakin banekien, egunen batean itzuliko zela, ron garratz bat hartuko genuela eta altxorraren kutxa ireki eta paper zaharraren usaina barneratuko genuela...